ମୁରୁଖ୍ ଲୋକ୍ କହକା
ଅଜ୍ଞାନ୍ ମୁରୁଖ୍ ଲୋକ୍ କହକା
ମୁହୁଁ ଛାଡ଼ୁଛନ୍ କଥା
ଗୁଟେ କଥା ଶହେ ଥର୍ ଶୁନାସନ୍
ନାଇଁ ଲାଗ୍ବାର୍ ଅଥା
ଅବ୍ଗା ନିସତ୍ ଜାନ୍ବାର୍ ଲୋକ୍
ବେଲ୍ ସାର୍ସନ୍ ଭାବି
ଅସଲ୍ ଭାବ୍ନା ଲୁକେଇ ଥିସନ୍
ହେଲେ ଭିଲ୍ ଅନୁଭବୀ
ଯାହା ହଉଥାଉ ଚାର୍ହିକୁତି
ନାଇଁ କରନ୍ ଚିଂତା
ଜ୍ଞାନ୍ଧାରୀ ଲୋକ୍ ତୁନ୍ ପଡ଼ିଛନ୍
ଇନ୍ତା ଇନ ଅବସ୍ଥା
ନାଇଁ ଯାଉନ୍ ପଛେ ସଭା ଗୁହୁଡ଼ିକେ
ମନ୍କଥା ଦେତେ ଲେଖି
କମିହାଁ ଲୋକ୍ ନିଶ୍ଚେ ପାର୍ତେ
ଗୁର୍ଦୁ ଉପାୟ ଶିଖି
ଲେଖାର୍ ତାକତ୍ ବିଡ଼୍ବାର୍ ଲାଗି
ଇହାଦେ ବତର୍ ବେଲ୍
ଜାନ୍ବାର୍ ଲୋକ୍ ଅଟ୍କେଇ ଦଉନ୍
କଥା ଜହାଶୁନା ଖେଲ୍
ନିଜର୍ ଭାଷାଥିଢ଼ଁ ଏଭର୍ ଭାବ୍ନା
ଚିଂତା ଦଉନ୍ ଲେଖି
ଇନର୍ ହାଲ୍ଚାଲ୍ କେନ୍ତା ଆଏ ଯେ
ଦୁନିଆ ପାର୍ବା ଦେଖି
ଉନିଆ ଲୁକେ ବି ଜାନ୍ବାକେ ସତ୍
ଇଆଡ଼େ ପକାବେ ଆଖି
କର୍ବାକେ ହେବା ଏତ୍କି କାମ୍
କାହାକେ ରହିଛନ୍ ଟାକି?
What's Your Reaction?
